Rómanskar hvelfingar

Stundum finnst manni maður hafa ekkert merkilegt að segja - og það  er allt í lagi býst ég við. Og þá er allt í lagi að vekja athygli á einhverju vel sögðu - þótt einhver annar hafi sagt það. Eitt uppáhalds ljóðið mitt er eftir Tomas Tranströmer og heitir Rómanskar hvelfingar:

 Í risavaxinni rómanskri kirkju var örtröð ferðamanna

    í rökkrinu.

Hvelfing gapti inn af hvelfingu og engin yfirsýn.

Fáeinar ljóstýrur flöktu.

Engill án andlits faðmaði mig að sér

og hvíslaði gegnum allan líkamann:

"Skammastu þín ekki fyrir að vera manneskja, vertu stoltur!

Inni í þér opnast hvelfing inn af hvelfingu án enda.

Þú ert aldrei fullgerður, og þannig á það að vera."

Ég var blindur af tárum

og hrökklaðist út á sólbakaða piazza

ásamt Mr. og Mrs. Jones, Herra Tanaka og signora Sabatini

og inni í þeim öllum opnaðist hvelfing inn af hvelfingu

     án enda.