Pælingar um húmor

Þessa dagana sit ég í tímum upp í HÍ í gamanleikjum, allt frá forngrískum fram á daginn í dag. Þetta eru skemmtilegir tímar, eins og vænta má, og hafa orðið kveikja af ýmsum pælingum:

Stundum finn ég fyrir spennu þegar einhver byrjar að segja brandara, sérstaklega ef ég er eini áheyrandinn – í mesta lagi einn annar. „Kannski verður hann ekkert fyndinn,“ er óorðuð hugsun eða tilfinning. Er ekki viss um að ég kunni að hlæja kurteislega, eða brosa eingöngu með munninum. Spennan stafar líklega af því að þegar búið er að gefa hið félagslega merki um að þetta sé byrjun á brandara, eins og „Einu sinni var,“ markar upphafið af ævintýri, þá er komin ákveðin vænting í gang, ákveðin pressa – jafnvel dónalegt að hlæja ekki.

Þá er það sameiginlegt með bröndurum og kynlífi er að tímasetningar skipta miklu máli – munurinn er sá að þegar konur segja brandara geta þær líka komið of fljótt.

Kristnir menn á hinum myrku miðöldum bönnuðu hláturinn vegna þess hve þessir hressilegu krampakippir eru holdlegir í eðli sínu. Allt þar til þeir Rabelais og Erasmus leystu hann úr læðingi aftur. Síðan höfum við að mestu leyti fengið frið til að hlæja – sem betur fer.